Anam Şiiri - Aşık Korhani

Bir sabah uyandım, yanımda yoktun.
Hasretle yastığa, sarıldım anam
Gam yükünü çektim, kendi serime.
Sensiz bu dünyaya, darıldım anam.

Dokuz ay karnında, taşıdın beni.
Yardan güzel imiş, ananın teni.
Kırdıysam affeyle, anam ben seni.
Sensiz yaşamaya, kırıldım anam.

Ana sevgisinin, yeri dolmuyor.
Sensiz yaşamanın, tadı olmuyor.
Balıklar Anasız, suya dalmıyor.
Daldım da ağlara, sarıldım anam.

Hasreti gül edip, serdim yoluna.
Bağışla sen beni, sarıl boynuma.
Öyle muhtacım ki, anam koynuna.
Yoluna halıyım, serildim anam.

Telli turna gibi, yüzdüm göllerde.
Kokunu aradım, esen yellerde.
Göz yaşını gördüm, akan sellerde.
Derya’ ya karıştım duruldum anam

Bir sabah vaktinde, niyaza durdum.
Seher yellerine, hep seni sordum.
Ekmeğim bir tavşan, ben tazı oldum.
Koştukça, tükendim, yoruldum anam.

Gönül sarayımda, anamdır tahtım.
Gülmedi talihim, bu kara bahtım.
Sana kavuşmaktır, anam tek ahtım
Ben bu hasretlikten soruldum anam

Sıladan eserken, seher yelleri.
Özleminle açar, hasret gülleri.
Gözüme hiç gelir, dünya çölleri
Senin hasretinle, kavruldum anam

Korhani der, anam her şeyden yüce.
Aklıma sen gelin, Cennet denince.
Öpseydim ellerin gündüz ve gece.
Sensiz cehenneme, savruldum anam.
Aşık KORHANİ/ NİĞDE