Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Gönül dostu; Güzel duygular. Kaleminize sağlık. Kutlaım. Selamlar...
Yüce Rabbim annenize ve bu vesile ile tüm ölmüşlerimize rahmet etsin mekanları cennet olsun
Şimdi sensiz kaldı canın yarısı
Beşeri sevginin boşmuş gerisi
Her telden dem vuran hayat borusu
Bu kez öksüzlüğe öttü be anam
ŞİİRİNİZ ÇOK GÜZEL VE DUYGU YÜKLÜ, DUYARSIZ KALAMADIM ŞU BİR DÖRTLÜĞÜ VE AKABİNDE BİR ANNE ŞİİRİMİDE BEN SİZE GÖNDERDİM.SAĞLIKLA KALIN BAŞARILARINIZIN DEVAMINI DİLERİM.
Kardeşim analar en kutsal varlık
Lakin giden geri gelici değil
Ecel erişince olmaz pazarlık
Kimse bu dünyada kalıcı değil...........Aşık Binali KILIÇ
-----------
ADI ANAYMIŞ MEĞER
On dört şubat sevgililer gününde yaralandım
Kalbime giren sızının adı anaymış meğer
Her yanımı ateş sardı tutuştum paralandım
İçimdeki kıvılcımın odu anaymş meğer
Yüze gülüp dost görünen el beni aldatırmış
Uçsuz bucaksız görünen yol beni aldatırmış
Soframda nefis görünen bal beni aldatırmış
En hakiki balı sordum, dedi anaymış meğer
Kardeşlerim, bacılarım can da sızım değilmiş
Başım dara düştüğünde bunlar çözüm değilmiş
Benim hakikatli dostum, oğlum, kızım değilmiş
Yalan dünyada ağzımın tadı anaymış meğer
Akıllı kul hesaplarmış kârını, zararını
Hadisler işaret etmiş dünyanın şikârını
Vermiş ayağı altına cennetin imarını
Kurtuluşa ferman veren kadı, anaymış meğer
Meğer ana sadık yarmış, ona yar değilmişim
Dizine takat olmamış, gözde fer değilmişim
Boşa gülüp eylenmişim, bahtiyar değilmişim
Hakiki bir mutluluğun kodu anaymış meğer
Binali fani dünyanın her şeyi pilan imiş
İnsanın yüzüne gülen riyakâr canan imiş
Bu âlem de oynadığım, güldüğüm yalan imiş
Benim virane gönlümün şâd ı anaymış meğer.......Aşık Binali KILIÇ
tekrar başsağlığı ve sabır dilerim
Allah gani gani rahmet eylesin. Mekanı Cennet olsun Bülent Bey. İnsan , daha doğrusu yaratılan canlıların tümü tadacaktır bunu. Rabbim cümlemize ölümünde hayırlısını nasip etsin... Kaleminizi kutlarım...Selam ve saygımla...++
Bülent bey Allah annenize bol rahmetler ihsan etsin anneler için çok duygu yüklü olmuş yazan yüreğinizi kutlarım.+.+10
annem-babam başlıklı şiirler bu gece fazla üst üste geldi ve hepsi de hüzün doluydu...
bir tane daha okursam başlayacağım ben de ağlamaya..çok hüzünlendim ya :(
Değerli Hemşehrim,
Bülent Bey Kardeşim,
Başınız sağ olsun.
Annenizin mekânı Cennet olsun.
Annelerin kaybı, kayıpların ve acıların en büyüğüdür.
Sabır ve metanet diliyorum.
***
Gözünün içine bakardık her an
Sıcacık su gibi akardık her an
Sevgiyi kibritsiz yakardık her an
Gidişin canıma yetti be anam… ……… H. Çiftçi
hep uzakta kaldım hasret çektirdim
evlat bekleyerek boyun büktürdüm
son nefeste geldim hayal yıktırdım
gözümden yaşları döktü be anam Şair Yusuf değirmenci
analar için ne kadar çok yazarsak yazalım haklarını ödeyemeyiz bu güzel duygulu şiirniz birkıtada benden olsun değerlidost
Bülent hocam annenize Allahtan rahmet dilerim.Mekanı cennet olsun.Mevlam tüm yakınlarınıza ve size sabır versin.kabul buyurursanız acizane bir dörtlük karaladım.tekrar EmirAllahın.
Yüreğime doğan hilalimdin sen
Gözlerime akan zülalimdin sen
Burcu burcu kokan nihalimdin sen
Hasretin canıma yetti be anam.......v.çarpar
Bu şiir ile ilgili 18 tane yorum bulunmakta