Anam Şiiri - Hüseyin Yargı Özmen

olan gecenin karanlığında,
ayın,yıldızın ışığında,
ummanların her damlasında,
deli poyraz bıçağında,
bendin yıkan seller coşkusunda,
tanıştım seninle...
sıcak...
sımsıcak kucağınla anam.....

avuç kadar bedenimi,
kopardım bitkin bedeninden...
seninle belendim,
seninle döktüm gözyaşımı,
merhaba derken koca dünyaya...

çoğu zaman dertli,kederli...
lakin,her daim
yufka yürekli,
halden bilen,
gönülden seven,
tuz basıp yaresine bildirmeyen...
yemeyip yediren,
geymeyip geydiren anam...

çok oldu be...
beni ben ile bırakıp,
sonsuzluğa erişmen...

melek desem az gelir...
canım desem yoz gelir...
dünyam desem toz gelir anam...

bilsen neler vermezdim? ...
annem diyerek,
ilk adımı atarken,
nakşedebilmek için benliğime,
o sevecen yüzünü...
meydan okurcasına,herbir şeye,
düşe kalka,
kollarına atıldığım
o ilk günü...

çok oldu be anam...
çok oldun be anam...
bükülmüş boynum,
çaresiz serçe misali,
titreyen vücudumla,
beni bir başıma,
yetim bırakıp gittiğin zaman...

nidem,biçareyem...
dilerim tek korkun
unutulmak olsun...
seni unutanada
yazıklar olsun be anam...