Anam Şiiri - Emin Zeybek

Hani diyorum ki; alsam da başımı gitsem,
Gül dolu yollarda, zehir dolu diken,
Gurbetin bağrına çileli yüzümü sürsem,
Çıktığım yollara her sabah erken,

Bana beni tanıtacak simgeler görsem,
Bilmediğim diyarlarda, bildiğim yüzler,
Geçmişe kalın bir sünger çeksem,
Acaba arar mı? Beni geride kalan gözler,

Bu dünya hep aynı mı? Gölgeler karanlık,
Gerçekten ışık doğudan mı gelir?
Gördüğüm sefalar yalnızca bir anlık,
Sonrasında yalnızca maziden söz edilir,

Kafdağı var mı? Umudun ötesinde,
Yoksa sevdalar, masallarda mı kalır,
Bu sevda dar mı? Göğsümün kafesinde,
Umutlar yalnızca hayallerde mi anılır?

Bakmayın ardımdan, tozlu yollara,
Gidiyorum işte, başım dik, gururumla,
Sahte gözyaşları yağdırmayın boşluğa,
Sevinin artık, ben yokum aranızda,

Bir sen üzülürsün garip Anam, bir sen,
Nasıl acı çektiğimi bir bilsen,
Bir senin gözlerinde yaş olurum akarım,
Bir senin gönlünden, kendi halime bakarım,

Sen ve ben, bu yalan dünyanın çilekeşleri,
Sen halini anlatmazsın ama ben bilirim,
Gülen gözlerinin ardında çektiğin dertleri,
Sen söylemesen de, ben derinden bilirim,

Rüyalar boş, hayaller avuntu, sözler yalan,
Bir hayat ki, yollar uzar, gelecek gelmez,
Üzerime uzanan kollarda bir sensin, beni saran,
Sahte sevdalar insanın içini ısıtmaz,

Ben bu yollara düştüm düşeli,
Ardımdan gurbete ağlama Anam,
Sizlerden uzak kaldım diye,
Üstüne alınıp, bana kızma Anam,

Bilirim, bir sen sorarsın beni gökteki yıldızlara,
Geceler halimi sana anlatır, rüzgarlar sesimi,
Bilirim, bir sen ağlarsın bakıp ta uzaklara,
Kokumu getirir, ağaçlar çiçeklendiğinde, bahar yelleri,

Artık üzülme Anam, beni düşünme,
Bak kalmadı yaşın gözünde,
Sen süzülürsen ben dayanamam,
Yüreğimi yaralarla doldurma Anam,

11 Eylül 2002 BURSA