Anam Şiiri - İrfan Ünübol

Dün gece seyrana çıktım Anadolu'da,
Bir Türkmen gelini anam! , diyordu.
Diyar-ı gurbette yanar yüreğim,
Tutmayın yanına varam, diyordu.

Şöyle bir dolandım sınır boyunda,
Siperde Mehmetçik anam! , diyordu.
Hasretlik hançeri sinemi deldi,
Kolumu boynuna saram, diyordu.

Vız gelir oğluna kurşun yarası,
Yokluğun daha zor anam! , diyordu.
Elini bir kez bağrıma koysan,
Kapanır anında yaram, diyordu.

Pazarda su satan yoksul bir çocuk,
Düşünce aniden anam! , diyordu.
Su ile ancak susuzluk diner,
Öpüver sevgiye kanam, diyordu.

Bir gün mezarlıkta yiğitçe biri,
Sarılmış taşına anam! , diyordu.
Azıcık günahın var ise eğer,
Razıyım yerine yanam, diyordu.

Mimberde ak saçlı bilge bir hatip,
Cennet senden geçer anam! , diyordu.
Sana kan veren kalbi kırarsan,
Yediğin her lokma haram, diyordu

Anasını kaybeden bir yavru ceylan,
Aranırken adeta anam! , diyordu.
Bu rüyayı gören şu garip ozan,
Uyanırken daima anam! , diyordu.