Analık Risalesi Şiiri - İsmail Satar

Suretin, karanlığı yırtıpta gecesinde,
Taşıdığın emanet, ağırdı bedeninde.
Tuttuğun and kafi Ana, elest bezminde,
Lütfun bezendiği an' a, elem gecesinde.

Mevcudatı yüklenen insedir nisbet,
Yoktur sende hercai aranırsa nedamet.
Kutlu bir doğum hadisesi yaşadığın şehadet,
Rikkatin son deminde görülmedi naziren.

Getirdiğin dünyaya, her Adem ile Havva
Şerrin orta yerinde nisyanın pençesinde,
Senden başka yok; kimse bana rehnüma.
Ey Sevgili, ey Ana;
Ne akraba, karındaş, dost sanılan dilberi,
Bir sen vardın bana yar
' Sensizim artık ' derken olmuşum bir ihtiyar.

Analıkla müşerref tüm Havvalara ithaf olunur!

01-04-2007 Bursa