Analar Şiiri - Mevlani Ulusoy

Kimi geceler uyuyamam,
Geçmişi düşünür sorgularım.
Giderek yoğunlaşır,
Beynimi kurcalar düşünceler.
Acılar içinde kıvranıp dururum…

Böyle bir gecede;
Düşündükçe,
Vefat etmiş…
Yoksul, garip ve mahzun
Fedakar, çileli kadın anamı
Yüreğim yanar,
Hüzünlenir,
Göz yaşlarımı içime akıtır,
Sessizce ağlarım.
Kimse bilmez halimi…
Ne yazık ki acılarım dinmez.
Alın yazısı derler
Neden yazılmış bilinmez…

Analar, analar
Bağrı yanık analar!
Çoğu esmer tenli, kara kuru
Gözleri buğulu, ağlamaklı
Dudakları çatlamış,
Kiminin küçük, kiminin büyük elleri
Yarılmış pare pare… Çalışmaktan…
Evde kocasına eş, çocuğuna arkadaş
Tarlada ırgat,
Ve fabrikada işçi.
Ana gibi anadır Anadolu kadını…

Bilirim ki;
Ne yapsak, ne etsek ödenmez hakkınız.
Analar, analar
Bağrı yanık analar!
Mahcubuz sizlere karşı, bağışlayın bizleri.
Sizlerden;
Ölenler nur içinde yatsın…
Kalanlara Mevla’m uzun ömürler versin.
Anam ve tüm analara…
Gönülden, en içten dileğim budur.