Anafor... Şiiri - Avni Aydın

rüzgar nasıl da nazlı esiyor...
nasılda vuruyor bordama azgın dalgaları karadenizimin...
ve nasıl da sallıyor beni,
çocuğu misali narin...
karşıda bartın'ın kıyıları...
çoktan çıkmışım boğazından istanbul'umun...
nereye doğruluyor pruvam? ...
gidiyorum...
bıraktım tüm yükünü yüreğimin...
tophanesinde istanbul'umun...
açıldım sonra...
yarım yol...
ileri...
bilmeden...
heyecanla...
şimdi nasıl da anaforlar oluşuyor arkamda...
ve nasıl da peşimde yunuslar...
hala yaşıyorlar mı? diyorum içimden...
son sigaramı da çekerken içime...
inebolu'ya doğru...
neden sonra varsam bir balıkçı kasabasına...
demirlesem alargada...
ve gidemesem o kasabaya...
seni görürüm belki diye...
sonra yine yüklerim yüreğimi...
her yükleyişimde kanar zaten yaram...
sen bilir misin sevdiğim tuz nasıl basılır yaraya?
ben her defasında yeniden öğrendim seninle...
ve her defasında raspaladım güvertemi...
senden kalan hatıraları...
incelir ya demir kazıdıkça pasını...
inceldi yüreğimin içi...
her defasında senin neminde...
çürüyor sanki içimde birşeyler...
ve neyse sen varsın deniz...
sallıyorsun beni...
çocuğun misali narin...