Anafor Şiiri - Nesrin Akalmış

yeni tohumlar atılırmış kavruk sevgilere
acıtırmış hayata sunulan nefes. nefesin bittiği yerde
bir kadın göl tutarmış döl tutan aşklara
bir adam hıçkırırmış kaçarak. dudağında gün susarmış
mış…

yar göğsü bu. bahar orda renklenirmiş
yürekte iki kelebek. tez geçermiş kanat çırptıkları hayat
son çabuk gelirmiş. ölüm yar sözünde gizliymiş
gözlerine batarken güneş, tene karanlık çökermiş
miş…

senden gayrısı yalanmış

ne anlar aşk. suskunluğuna sıvalı haykırıştan
ne anlatılır böylesi tutuşmuşken ten. böylesi yanmışken
üç boncuk gibiyken boğazına oturan yumruk
üç can. inim inim parçalanırken nefes
bugün son gözyaşı bu dökülen. bu son sığınak
parmaklarımdan akan son kan
pes. kestim az önce isyanımı tam ortasından
kuruttum yaşımı tuzunu acıma bastım. o yüzden
kavruk cümleler. mühürlü dudağımdan dökülen
titreyen avuçlarımda topladığım. savurduğum.
bu son. söz. aşk bitmeyecek
hem ne anlar o çektiklerimizden. bizden
iki kelebek. sen, ben. iki benek kocaman bir sevdaya doğan
yaşandığı kadar yaşanacak. ancak
illa yaşanacak. şimdi çektim ardımdan
mantığımın iki kanadını. kapandı o kapı.
şimdi kölesiyim şu sol yanımın. o sana uzattı tüm yolları
silindi tüm bildiklerim
artık hayata eşitledim aşk dediğim adını
seninim