Anafor Şiiri - İrfan Karapınar

Kimse anlamaz halim,kimse bilmez hayalim
Öylesine derttir bu felaketler büyütür
Ne bakar kimse gözüm,ne tutar kimse elim
Baharlar olur feryat,emellerim üşütür
Türküler yaman söyler,işlemez olur telim

Sarhoşluk gezer gezer,sokağımda kıvranır
Meyhaneler süzülür sarhoş bakışlarımda
Bu zulüm bitmez azar,hayallerim bulanır
Izdırabım delirir nefsi yakışlarımda
Derdim dertler doğurur yeni dertler aranır

Tasavvuf diyarından nice Hallac çağırır
Dursun diye beklerim içimdeki bu sancı
Bir nebze olsun dinmez,sürekli ruhum ağrır
Sanki bedenim hayal,sanki çocuğum acı
Belki gönlümde ney yok,belki duygular sağır

Korku gecelerinde siyah kelebek uçar
Bir yasak korku salar solgun kelimelere
Deniz ıssız,gül solgun,bulutlar derman saçar
Mahvolan dakikalar sığar mı hecelere
Şarkılar hüzzam çalar,türküler ağıt açar

Örümcek ağlarında esirdir düşünceler
Zenciler şarap sunar,zangoçlar çanlar çalar
Tükenişe mana çok,tutulmuş tüm köşeler
Senaryoda buhran var,delirir piyanolar
Gün geçip an donuyor,artıyor mesafeler

Sussun bütün gerçekler,vakitler ağır aksın
Bir ikinci ben vardır,kendi benim içinde
Nedir bu bitmez çile,gelsin bir tabip baksın
Tabip anlamaz halim,zehir başka biçimde
Çağırın Azrail’i,ölüm mumumu yaksın

Nisan 2007