Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Aaaahhh.. Anadolum Ah !
Tüm ictenlikle katiliyorum destekliyorum
yürek sesinizi gönlünüze saglik..Sevgiler !
1071 tarihinde vatan olarak kapılarını açtın bize
Nice devletleri bu topraklarda getirdik dize
Atalarımızın ilelebet emanetidir hepimize
Asırlardır vatanımsın ANADOLUM
Millet olarak Anadolu demişiz adına
Başka bir isimde yakışmazdı şanına
Türk Milleti’nin canları fedadır sana
Uğruna can verilecek vatansın ANADOLUM
Uğruna nice koç yiğitler can vermiş
Atalarım sınırlarını kanlarıyla çizmiş
Türk Milleti seni sonsuza dek vatan seçmiş
Uğruna ölen yiğitlerin vatanısın ANADOLUM
Buram-buram tarih kokar her yanın
Medeniyet beşiği olmuşsun her çağın
Dünyalara değişilmez bir karış toprağın
Medeniyetlerin vatanısın ANADOLUM
Üç tarafın denizlerle çevrili
Dünyada yoktur inan senden güzeli
Bu cennet yerleri gidip tek-tek görmeli
Dünyanın en güzel vatanısın ANADOLUM
Asya’yı Avrupa’ya bağlayan köprüsün
Dünya Türklüğü’nün ata yurdusun
Dudaklarımızda hiç bitmez yanık bir türküsün
Dünyadaki tüm Türk’lerin vatanısın ANADOLUM
Doğuda doğa harikası yeşil yaylaların
Ege ve Akdeniz’de o muhteşem kumsalların
İç Anadolu’da yiğit ve çalışkan insanların
Tüm güzelliklerin vatanısın ANADOLUM
Doğu Anadolu’nun nede güzeldir yaylaları
Görülmeye değer baharda yeşile bürünmüş ovaları
Yokluğa inat…..dimdik ayaktadır insanları
Dimdik ayakta kalan insanların vatanısın ANADOLUM
Ege’dedir üzümün ve incirin en iyisi
Görülmeye değer Bodrum’u,Efes’i,Çeşme’si
Hele birde yiğit mi yiğit Efe’si
Yiğit efelerin vatanısın ANADOLUM
Akdeniz iklimi oldukça sıcak
Sıcaktan bunalan Toroslara yaylalara çıkacak
İnsanları………sevgi doludur kucak,kucak
Sevgi dolu insanların vatanısın ANADOLUM
Bereketlidir Çukurova’nın toprakları
Irgat kızlar sıcağa aldırmadan toplar pamukları
Tek düşünceleri var…..o da ekmek paraları
Bereketli toprakların vatanısın ANADOLUM
İç Anadolu’nun çoraktır toprakları
Toprakla uğraşmaktan bıkmaz yiğit insanları
Çalışmaktan nasırlaşsa da elleri-ayakları
Çalışkan insanların vatanısın ANADOLUM
Karadeniz’de görürsün mavi ile yeşilin en güzel uyumunu
Hele birde kemençeli kıpır-kıpır horonunu
Değişmezler hiçbir şeye insanları TÜRK olmak gururunu
Türklük gururunu yaşayan insanların vatanısın ANADOLUM
Marmara şirin bir iç denizimizdir
Karadeniz’e, Ege’ye geçiş yerimizdir
İstanbul tarihi-kültürüyle en güzel şehrimizdir
Dünyanın en güzel şehirlerinin vatanısın ANADOLUM
Bölünmez bütünlüğün için her zaman neferinim
Hiç tereddüt etmem uğruna gerekirse canımı veririm
Ben ölürsem seni çocuklarıma emanet ederim
Vatansever OKTAY’ın vatanısın ANADOLUM
İsmi TÜRK,aslı OĞUZ olan ulu çınarız.
YAVUZ’un, FATİH’in torunlarıyız.
Türklük için yeri göğe katarız.
Ne mutlu bana çünkü TÜRKÜM
ÇOK GÜZEL BİR ANLATIM,,
TÜRKÜN TARİHİNİ MÜKEMMEL ANLATMIŞSINIZ,,
EMEĞİNİZE SAĞLIK OKTAY BEY,,
sayenizde adım adım gezdik anadolu'yu. kaleminize, yüreğinize sağlık. sevgi ve saygılar...
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta