Anadoluda Bir Ananın Yirmi Dört Saati

Şu âleme gelmeme, sen olmuşun vesile!
İnsan olmam mazide, senle gelmiş husule.
Sana kılmış muavin, merhum pederi Allah,
Dokuzuncu olmuşum, hayırlı heves ile!

Rahmetine bir medar, kılmış seni “Errahim”,
Bana lütuf olarak, seni eylemiş rahim.
Taşımışsın karnında, bizi aylar boyunca,
Mübarek hamal kılmış, seni; Sani-i Hakim!

Bir elinde çıkının, bir elinde ben vardım,
Sırtında kız kardeşim, ağlayıp ister yardım.
Bazen kaçsam elinden, çocuksu halet ile,
Ağzında; ”yavrum kuzum”,koşardın ardım ardım.

Yamaçları kazardın, bir avuç buğday için,
Dağ köyünde yaşardın. Bu çile onun için!
Öküz çıkmaz sarp yere babam seni çıkarır,
Bir hapaz tane neki? Yorardı onun için?

Sicim gibi bir yağmur, hiç durmadan yağarken,
Sabahki minval üzre, dönüş yolundasın sen.
Lastik çarık içinde, vıcık vıcık ayaklar,
Nerde bulsun çorabı, pabucu bulamazken?

Dört horanta okuldan, yayan yapıldak döner,
İki kız iki oğlan, soğuk köşeye siner.
Omzunda bir kütük, girer babam kapıdan,
Anam atar ocağa, ağrı sızılar diner.

Bitmez derdi annemin, ekmek yemek yapacak,
Bununla kalsa iyi, davarlara bakacak,
kecefede ip bekler, yumak olması lazım,
Çulfalıkta dokuma, anam kumaş yapacak!

Istarda kilim işi, elbet anamı bekler!
Beşikte ağlar bebek, yıkanacak sübekler.
Kim saracak masırı? Gözler yine anamda,
Bu gece işler bitse, şafakta neler bekler?

Yatsı kılınır iken, bilinmez kaçtır saat,
Burda hesap güneşle, düşte görülmez saat!
Herkes uyur hanede, yalnız anam uyumaz!
Uyumak haram ona, bebek ağlar her saat!

Yıllar yılı hayatı, böyle sürüp gidecek,
Dertleri katmer misal, zam üstü zam edecek.
Kırk yaşında saçları, döner beyaz buluta,
Anam ehl-i şükürdür, şekvayı ne bilecek?

Kimisini everdi, gelin oldu kimisi,
İhya etti herkesi, kendi bulmaz kamis’i!
Melek ona gıptada, anam melekten ala!
Anneliği tam yaptı, bildi onu namusu!

Bizi koydu dünyada, göçtü yarlar yarına!
Sevdiği dostlar orda, gitti dost diyarına.
Ona binler dualar, binler şükranlar olsun.
Bizlerde gideceğiz, bir gün elbet yanına!