Anadolu Kadınıyım Şiiri - ibrahim Mutlu

Karadeniz’de çılgın dalgalara can veren
Çukurova tarlalarında yalın ayak çalışan
Dicle’nin, Fırat’ın azgın sularında kaybolan
Karlı dağlarında kızaklara mahkûm olan
Ben Anadolu’yum… Anadolu Kadınıyım…

Zemheri ayazında dudakları çatlayan
Ağustosta nasırları kanayan
Ağrı Dağı’nın eteğinde ağıt gibi yankılanan
Ben Anadolu’yum… Anadolu Kadınıyım…

Ege’den Akdeniz’e bir turna gibi süzülen
Yüce dağlarında şelale gibi çağlayan
Geceleri denizine mehtap gibi vuran
Narin teni kekik gibi kokan
Toros’larda nergis çiçeği gibi açan
Ben Anadolu’yum… Anadolu Kadınıyım…

Adına türküler yakılan, cinayetler işlenen
Karakaşına, kara gözüne, al yanağına vurulan
Güzelliği dilden dile dolaşan
Kıraç tepelerinde kenger gibi filizlenen
Ovalarında ceylan gibi sekerek gezen
Ben Anadolu’yum… Anadolu Kadınıyım…

Karnında sıpası, sırtında sopası eksik olmayan
Hiç neden yokken namussuzlukla suçlanan
Sadece adı olup da varlığı bilinmeyen
Bir anda kendisini kapının dışında bulan
Ben Anadolu’yum… Anadolu Kadınıyım…

Doğmadan beşik kertmesine kurban edilen
Sevmediğinin koynuna zorla itilen
Ömrünü bir yılanla geçirmek zorunda bırakılan
Bir mal gibi parayla alınıp satılan
Ben Anadolu’yum… Anadolu Kadınıyım…

Sevgisizlikten gün be gün solan
İtilip kakılan… Aşağılanan… Horlanan…
Sevmesi, âşık olması yasaklanan
Töre kanunuyla kara toprağı bağrına basan
Ben Anadolu’yum… Anadolu Kadınıyım…

Ben ne acılar barındırdım bağrımda
Ne canlar verdim can üstüne…
Ben ağıtlarla yoğrularak yaşadım
Bir damla yaş kalmadı göz pınarlarımda…
Her geçen gün kor gibi yaksa da yüreğimi
Yine de dimdik benliğimle… Özümle…
Yaşadığım müddetçe ayaktayım…
Çünkü Ben Anadolu’yum… Anadolu Kadınıyım…