Anadolu Kadını Şiiri - İbrahim Düğer

Her gün sabah çok erkenden kalkardı,
Tüp gaz yoktu ocak tandır yakardı,
Öğün pişirirdi ekmek yapardı,
O perişan Anadolu kadını.

Tezek yakar idi bilmezdi kömür,
Un eler yoğurur elleri hamur,
Bahçeyi sulardı ayağı çamur,
O perişan Anadolu kadını.

Kuzu emişdirir inek sağardı,
Bulgur kaynatırdı yarma düverdi,
Ekin işlenirken yığın yığardı,
O perişan Anadolu kadını.

Kendi diker gömleğini fistanı,
Çapalardı sebze ile bostanı,
Burçak yolar tarla idi meskeni,
O perişan Anadolu kadını.

Astap yıkar sodayınan kilinen,
Tokaşlayıp sıkar idi elinen,
Kap sürerdi ince kumnan külünen,
O perişan Anadolu kadını.

Kaymak ile tarhanayı sererdi,
Sebze kuruturdu salça sürerdi,
Pekmez kaynatırdı bağa girerdi,
O perişan Anadolu kadını.

Süpürür harmanı kesmikle saman,
Badas eler üstü başı toz duman,
Hiç boş durmaz çalışırdı her zaman,
O perişan Anadolu kadını.

Gelinlik elbisesi kutnunun hası,
Al duvak altında püsküllü fesi,
Yelek boyar takar ciyaydı süsü,
O perişan Anadolu kadını.

Çalışırken kolcak takar koluna,
Siyili etek şal dolardı beline,
Kına vurur saçlarıynan eline,
O perişan Anadolu kadını.

İbrahim der her kapıda bir kuyu,
Kovaynan çekerdi kuyudan suyu,
Eşki özer içer bilmezdi çayı,
O perişan Anadolu kadını.