Anadolu Kadını Şiiri - Boğaç Yüzgül

Bakışları ayın en parlak yüzü kadar sıcak
ve kucak kucak çiçek açan Anadolu kadını
ve adını meçhum meşhur anıtının meçhul temeline yazdırıp
ve kimbilir hangi toprağın bağrına mezarını kazdırıp
ve çöktü sönmüş volkanlar gibi dumansız bir vaziyette…

Eziyet ediyordu kendine
ve derdini dert edinip kainatın
ve koştu coşkun ırmaklarda akıntının üstüne
ve nasırlı parmaklarda yeniden bulup bulunmazlığını
ve ol denmeden
ve bir daha bir daha oldurdu olmazlığını…

Güneş biri partiyordu sözlerindeki manalı haykırış
ve kırış kırış bir kağıt parçtasında
ve kırış kırış tenine atfedilmiş okunmaz birkaç dize
ve hiçbir kasnakta dokunmaz bir kilim gibi
ve sözünü sakınmaz edasında
ve hiç olmadığı kadar
ve çilesi dolmadığı bir kaderde dahi hiç yorulmadı
ve gözbebeklerindeki fersizliğe inat, durmadı…

Gül açıyor şimdi güldüğü yerlerde
ve bir parıltı saçıyor
ve yine
ve daima
ve zorunluluklardan çok, zorluklara kaçıyor…