Anadolu Kadını Şiiri - Halil Aydın

ANADOLU KADINI
Evleri gecekondu
Duvarları yosun bağlamış
Nem kokusu etrafa yayılmış
Çamaşırları sobanın etrafına asılmış
Ana, ortalıkta kuş gibi uçuyor
Etrafa dökülmüşleri topluyor
Çekyatların örtülerini düzlüyor
Sobanın üstünde güğüm,
Bir de tencere..
Tencerede kim bilir ne pişiyor,
Tüp yeni bitti de diyor..
Misafirlerine ikram edeceğinin
Hazırlığı peşine düşüyor,
Ne çabuk çay hazırlamış
Bir de mısır patlatmış
Tabaklara koyup
Ortaya çıkarıyor..
Nasıl candan, nasıl hamarat
Sanki misafirleri için
Canını ortaya koyacak
Görmüş geçirmiş bir
Anadolu kızı…..
Bir iş, bir aş bulmak için
Düşmüşler gurbet yollarına
Karı koca çalışmışlarda
Başını sokacak bu gecekonduyu
Beraber yapmışlar,
Kaç defa yıkmışlar
Onlar yeniden yapmışlar

Çocukları var aslan gibi
İkisi oğlan biri kız
Hem de okuyorlar..

Babalarının sacı sakalına karışmış
Tanıyorum, daha dünkü çocuk
Saç sakaları ağarmış
Avurtları içeri çökmüş
Gözleri kocaman
Sabah iş diye çıkmış
Öğleye kadar işçi kahvesinde beklemiş
Umudu kesilince, utana sıkıla
Bir ekmek bile alamadan
Dönmüş evine
Ana onu karşılamış kapıda
“Üzülme bey demiş

Un var çocuklarıma ekmek yaparım,
Hem de içi yağlı, sen üzülme” demiş
Anadolu kadını öylesine hamarat
Öylesine fedakar, öylesine yapıcı
Her şeyi görmüş geçirmiş
Öylesine toparlayıcı
Eli öpülesi işte böylesi
Bir fedakar
Anadolu kadını

HALİL AYDIN (Sizden biri)