Anadolu Kadını Şiiri - Zübeyde Gökbulut

Dün kafa yordum biraz düşündüm eni konu.
Dünya Kadınlar Günü hangi kadının günü?

Nasır tutmuş elleri kavrulmada, yanmada.
Görebildiği yeri dünya buymuş sanmada.

Bir elinde çapası alt üst eder toprağı.
Nârin,utangaç yüzü andırıyor yaprağı.

Değme rüzgâr sarsamaz, on mu dokuz mu canı?
Hayretlere düşürür aklı olan insanı.

Her işini dizmiştir kafasında listesi,
Yüreğiyle “of” çeker duyulmaz asla sesi.

İşçi odur, aşçı o, toprakla savaşçı o.
Muhannet zordur diye iddialı başçı o.

Öpülmez mi elleri, koyulmaz mı başlara,
Ne çileler bal olur yer bulunmaz düşlere.

Gündüz tarlada ırgat, gece evinde dadı,
Hükümdardır her işte yine de yoktur adı.

“ Gııız öte git, gel beri, kaşık düşmanı seni!
Bir kelime edersen patlatırım enseni “

Vay benim bahtı karam, gün görmemiş yanığım!
Yokuş olan her işte savunmasız sanığım.

Seni anlatmak için destanlar yazmalıyım.
Fedakar yüreğinin resmini çizmeliyim.

Onlarca gül büyütüp, bir gül almayanım vay!
Yürü derya denizim, bunu da kadere say.

Buz gibi duvarların sıcak boyası kadın.
Ne zaman koyulacak senin de hanım adın?

Gözümde bir hanım var ANADOLU KADINI.
VATAN ODUR, BAYRAK O, ANA KOYDUM ADINI.

Gel istersen verelim hak edene bu günü,
Dünya kadınlar günü hangi kadının günü?

5.03.2009- Kırıkkale