Anadolu İnsanları Şiiri - Ramazan Adil U ...

Emmisi name yazıp göndermiş;
Eli başının altında yastıkta
Gözleri havaya çakılı boşlukta
Özlediği bütün bütün kocca dünyası
Yavrusu aliş, karısı zeliha…

Cıgara soluklu benzi
Duman duman gözleri;
“-memleketin ırgatı bitmez m’ola
Nisan de, mayıs deme ver elini
Sür-git gurbet ele kederini
Sal-git ovaya türkülerini
Baldan tatlı, zehirden acı fidan ali
Akrebin iğnesi alın teri, el emeği…”

Biz, anadolu insanları;
Kaşları keman, yüreği çatal
Halayda, bozlakta coşar
Ölürcesine sevdayla yanar
Çeyrek tahinle doyar
Azıcık peynir tüketiriz.
Koltuğumuzda karpuz
Gursağımız bulgur aşı
Yalnız Allaha el açar
Kıt -kanaat geçiniriz
Gerisi masal.

Biz anadolu insanları;
Koyun otlatır Ayder yaylasında
Koyun-kurdu, türkü -gazel
Kehribar tesbihler dizeriz
Ölüme methiyeler…
Yaylaları mesken tutar
Pabuç bırakmaz kuru gürültüye
Taş taşır, laf çıkarmaz
Şükrederiz.

Biz anadolu insanları;
Denizler ülkesine hayal besler
Coşkun ırmaklarda akmak isteriz;
Gün yüzü gizlenir, geçit vermez dağlar
Yücelerde dönenir kuzgun
Yıkılır üstümüze kerpiç damlar
Ölen ölür/ iyileri toprak saklar
Ağıt yakar, halay çeker analarla bacılar
Yanyana düğünle mezar…
Dolar – taşar yeniden vadilerle sahralar
Meleşir-büyür günbegün
Ahır damlarda kuzucuklarla çocuklar
Biz anadolu insanları
Kederliyiz, vardır elbet bildiğimiz
Yeminle düğümlenir çıkınlar.

Biz anadolu insanları;
Ölüleri yaşayan şehir
Çağlar mengenesi çelik-bilek
Sabır teknesi, ağrı zirvesi metanet
Kopuzda nağmeli tel
Gaz yağı fenerde
Çetik çorap elif ananın gözlüğünde şiş
Kağnı tekerinde ninni
Çorak topraklarda eski orman
Yaşlanmış
Çekmiş elini çitten-çubuktan
Ayrıştırmış maziyi renkli camlarda
Anlamaz ecnebi yalanlardan
Közde mangal-kor gibi yanar
Sönmüş volkan eskisi tütmeyen gemi
Biz anadolu insanları
Toprağın üstünde yerin altını arar
Ve bekleriz açacaktır bir gün elbet
Gemi adamları bulut yüklü yelkenini
Biz...
Nuh tufanında yüzdürülen gemi.