Anadolu İnsanım Şiiri - Zülfü Evin

Umut dediğin nedir ki? Çekilen çile,
Göçü yükleyip, sürmüş yılların geçtiği yere,
Dönüp bir ah çekse de geriye,
Umutlar hasreti ezer olmuş.

Çamur bağlamış çarık bağını,
Bir düz ovaya tutmuş ağılı,
Kürümüş, kömün önündeki yılın son karını,
Çayır çimen de çıkmış güzel olmuş.

Baharın güzelliği bitmiş, güller solmuş,
Çekilmiş sular, otlar dünden kurumuş,
Borç harç, birkaç da oğlak bulmuş,
Daha temmuzdan öğlen eve gelmez olmuş.

Ne bir kekik kalmış ne de ulama,
Ardıç dalla ki dilsizler biraz doya,
İki kınalı keklik de alışmış suya,
Seherde de göze uyku girmez olmuş.

Bir ikindi vakti başlamış lapa lapa kar,
Yağmış ki ne yol ne iz var,
İş başa düşünce helikler imdada koşar,
Tepeleri de çığırlar aşar olmuş.

Akşam olup da takı sesi kesilince,
Bir tık atılır radyonun sesine,
Kapılmış o nağmelerin hüznüne,
Kulaklar muhabbeti arar olmuş.

Ayrı düşmüş yareninden, dostundan,
Bir haber gelmez ki rüzgarla hışmından,
Kırılmış kanadı, diller konuşmuyor yasından,
Özlemler, ayrı bedeni sarar olmuş.

Yaşa ey Anadolu insanım yaşa!
Sen yaşa ki ben işleyeyim taşa,
Bir lokma ekmek, bir kaşık aşa,
Bir ömür feda eder olmuş…