Anadolu Garında Bir Akşam Şiiri - Muamme ...

Akasya ağaçlarının arasında,
Sakin bir Anadolu garı,
Bir sabah bir de akşam,
Gönderir iki yolcu katarı.
Bekleyenlerin ümitlerini,
Özlemlerini…

İstasyon an be an
Dolar ve boşalır,
Sanki bir han
Katarlar iki zaman
Yolcular taşır,
Heyecan,
Hüzün ya da sevinç taşır.
Anadolu garı, an be an…

İstasyonda,
Saatler gösterişlidir,
Bazısı Zenith’dir
Hep doğruları gösterir,
Anadolu garlarında.

İstasyonda,
Banka reklamlı bir bankta,
Bekler adamın biri,
Treninin saatini,
Yaşlıca da biri,
Kasketli ve sakalı kirli,
Şöyle bir yaslanıp geri,
Saatine bakıyor belli.
Saati Serkisof ve de köstekli
Ne o yoksa kalmış mı geri?
Kaldırıp başını,
Kısık gözlerle izliyor Zenith’i
Yorgun gözleri,
Yaşlıca bedeni,
Teninin kıvrımlarından belli…
İstasyonda,
Banka reklamlı bir bankta,

Anlar ki adam,
Vakit galiba tamam…
Vay bee! Diye mırıldanır,
Ne de çabuk geçti zaman.
Tanıdık bir ses aranır kulaklar,
Gözlerse…
Ayaklar bir an duraklar.
Yürümesine yürür,
Gitmesine de gider,
Ama biraz da titrer.
Oysa oysa vakit tamam,
Düdüğü çalar vatman.

O trene elbet binilecek.
Gelenler geldi mutlak,
Gidecekler de gidecek,
Geridekilere veda edilecek,
Sevenler üzülecek.
Ama o trene elbet binilecek.

Düşünür böyle yaşlı adam,
Vakit akşam üstü tamam.
Biner bekleyen trene o an,
Geriye bakmanın anlamı yoktur inan,
Akasyalar karanlığa büründü şu an,
Anadolu garında yeni bir akşam,
Anadolu garında vakit tamam…