Anadolu Şiiri - Hayrullah Gülsün

Yüzün aşk kokan gül rengi.
Toprağın şefkat dolu ana yüreği.
Denizler kıskanır seni herkesten,
Üç bir yanını çevirmiş seni sevmekten.

Dağlar sana kalkan Akdenizden, Karadenizden.
Başı dik semaya yükselmiş; nöbetini bekler,
Yiğit bir asker gibi, kale gibi.

Fakir fukarayı kucağında barındırır.
Alçak gönüllü, sımsıcak yürekli ovaların.
Vücudunu süsleyip bezemiş mavi boncuk gibi,
Balıklara cennet; balıkçılara nimet göllerin.
Derin aşk izleridir yüzünde akan ırmakların.
Anısıdır dervişlerin,alimlerin; abdest aldığı suların.

Kucağında medeniyetler büyüten Anadolu’m!
Nice padişah, sultan emziren ulu yurdum!
Nemrut’un, Kostantiniye’nin güneşinin söndüğü;
Ve farklı atların üstünde dört nala koşturduğu diyarım.

İllerin kahramanlık destanını yazmış şanlı tarihine.
Kardeş yedi bölgen, tevhidin için bağlanmış birbirine.
İnletir gökkubbeni Diyarbekir’in ulu mabedinin sesi.
Yüreğinde sevda Fatih’in yadigarının kısık sesi.

Anadolu’m! Bağrı yiğitlerle dolu,
Sevdası yüreğimde sönmeyen ulu.
Dört mevsim bir başka güzelsin.
Ocaklarını tüttürenlerin gönlünde dünyaya bedelsin.
Saçlarını tarar nasır elli,vefakar köylülerin.
Güzelliğindir nabzı senle çarpan gönüllülerin.
10.04.2016