Anadolu Şiiri - Yaşar Saim Aslan

Şu Ortadoğu denilen bölge, göz diktikleri,
Hani Peygamberler diyarı diyerek bildikleri…
Mitoloji sayfalarında kazılı bir sürü sayı,
Bilen mest oluyor, istiyor olsun bir payı.
Taşı, toprağı her dönemde altından üstün,
Ucu yetmez, kıyısı olmaz, ister büsbütün..
Tarihi, coğrafyası kan, sathı kan, hattı kan,
Kokuyor son çağında kin, kokuyor buhran.
Sormuyor öğrendiğini yaşayana, anlamaya
Ölçmüyor istediğini, doğru anlam bulmaya.
İçiyor şehvetinin en doyumsuz kadehlerini,
Kusuyor halk üzerine kurduğu kaderlerini.
Pay diyor, saltanat diyor, güç diyor,
Kan diyor, işkence diyor, öç diyor…
Gücünü göstermeyi vurmak biliyor,
Hırsının esiri olmuş durmak bilmiyor.

Kapımızda kaç kere yokladı şansını haçlılar,
Gelişleri muhteşem, dönerken sefil ve açlar…
Yine yanılıp, yanlışı Bağdat’tan dönecek,
Umudu tükenip, ümidi Anadoluda sönecek.
Haksız kıyılan binlerce ruh, gözüne dolacak,
Her lahza vicdanını kemiren kabusu olacak.
Şaşırıp da geldiği yönü bile unuttuğu gün,
Müjdeler insanlığa, o gün hakkıdır düğün.
Elbet bir sonu var, Hak’kın “dur” dediği zaman,
Eli, ayağı tutulacak, vallahi sinecek bu azman.
Ey benim Allah’ım! vahşet sende söner,
Keser döner, sap döner, hesap sana döner.
Bu topraklara yardımınla biz can verdik,
Dimdik bir ulus olduk, tarihe şan verdik.
Yarab! Biz inandık, biz yöneldik sana doğru
Yıkma bu kalkanı, hak dinine sigorta Anadolu.