Anadolu Şiiri - Mehmet Karakış

Nice körpe canların al kanlara belediği
Uğruna ana ocağından, yar kucağından
Tırnağı ile kazıdığı toprak damından
Ardına bile bakmadan sipere koşan
Ölüme akşam güneşinden daha yakın
Dünya yaşamına esaretten daha uzak
Şahadet şerbetine ta doğuştan susuz
Binlerce yiğide vatansın Anadolu.

Namert peşinde özüne atana değil
Sözde Müslim, özde nankörlere
Yedi göbek ceddini unutanlara
Fatih’in müjdeli şehir İstanbul’una
Fetih destanını bile hiçe sayanlara
Namusunu üç beş kuruşa satanlara
Meydanda yalan savuranlara değil.

Evine ekmek peşindeki Alilere
Tarlada güneşin yaktığı Ahmetlere
Sınırda nöbet tutan Mehmetlere
Şehit oğlu cümle şehitlerin yattığı
Şehit anasına vatansın Anadolu.

Hain yaşayan namertlere değil.
Servetinin hesabını bilmeyenlere
Mazlumun hakkını kar görenlere
Kanı beş para olanlara hiç değil.

Karın tokluğuna ter yerine kan
Geçen her gün gam üstüne gam
Gözü semadan, dili duadan
Eksik olmayana vatansız Anadolu

Ülküsü laf, icraatı gaf olanlara
Kendinden başkasını hiçe sayanlara
Yaptığı işi haram kılanlara
Gardaşı gardaşa vuranlara değil.

Akif’in mısralarında yaşarsın
Asım’ın Nesli sende Anadolu!
Ama gözü kapalı yatarak değil
Ahkam satıp, çalım atmakla da
Yanlışa boyun eğmekle hiç değil
Ölüm korkusuna yenilmekle asla!

Koca Sinan’ın diktiği her taşta
Her biri şaheser olan mihrapta
Bir parçası dahi dökülmeyen harçta
Belki uzak ama Mostar’sın Anadolu

Selimiye’de Hakk sedası yükselirken
Çanakkale’nin her karış toprağısın
Hak sevdası uğruna kanını akıtan
Kanında ay ve yıldızın buluştuğu
Ay yıldızlı al bayrağımsın Anadolu!