Anacığım'a Şiiri - Necati Atilla Soykan

Yağmur yokluğuna mı yağdı,
çatıların yüzü neden hüzün kesti
penceren açılsa nasıl da çırpınırdı gözlerim
kalesi düşerdi oracıkta küçük gurbetimin...
Şimdi nasıl saklanacağım
sen bütünümsün ben parçan
hani kucağın hani kırık somyan
ne olur dostlarım arkadaşlarım
her gün beynime çivilenen şu acıdan uyandırın
öksüzlüğümü hastane önünde mühürlediler
kavuşmamı mahşere ertelediler
şimdi seni yalnızca rüyalarda misafir ederim
senden kalan son kilimi aramızamı sereyim...
.