Anacığım... Şiiri - Halide Selcan Karagül

Anacığım

Anacığım
Hayattaki tek dayanağım
Yaşam kaynağımdın...
Seninle sensizlikte
Bir ömür nasıl gelip geçti
Hiç anlamadım...
Anlamadım ki anacığım...

Senden sonra yaşamadım ki
Yaşamdan hiç tad alamadım ki
Daima hep bir yanım eksikti
Tam olmadı ki anacağım...
Herkes çocuk gibi...
Her ana kuzusu gibi...
Bende ne çok isterdim anacığım
Annem,babam yanımda olsun
Umurumda olmazdı hiç birşey
Aldırmazdım anacağım...
Yolumdaki tüm engeller
Vız gelir tırıs giderdi bana...
Güler geçerdim
Dert etmezdim kendime...

Biraz sarılsam sana
Doya doya öpüp koklasam seni
Sevgi dolu sıcacık kollarında
Korkmadan güvenle uyusam
Şefkatle bağrına bassan
Okşasan saçlarımı
Bir bilsen anacağım
Dünyanın bütün ağır yükü
Bir anda...Bir anda...
Sırtımdan kalkmış gibi olurdu...
Yaşanmış tüm hayatın yorgunluğunu
Bir çırpıda
Üzerimden atardım anacığım....

Sen son yolculuğuna çıkarken
'Gitme kal! ...'diyebilmek isterdim...
Sen gittikten sonra anacığım
Bütün anneler günü sensiz geçiyor...
Ne zaman bir çocuk görsem
Annesinin elini tutarken
Mutluluktan gözleri parlayan
İçim erir...Yüreğim burkulur anacığım...

Bugün bir an çocukluğuma döndüm
Gözlerim boşlukta takıldı kaldı
Unuttum herşeyi...Unuttum kendimi...
Anılarımda gezindim durdum...
Çocuktum...
İlk defa anneler gününü kutladım...
Biriktirdiğim harçlıklarımla
Sana gönlümce
İlk anneler günü dediyemi almıştım...
Öyle mutluydum ki...
İçim öyle sevinç doluydu ki
Öyle coşkuluydu ki...
Anneler gününü kutlamak
Hediyeni verip boynuna sarılmak
Doyasıya öpüp koklamak
Bir an da olsa seni mutlu edebilmek
Çok güzel bir duyguydu anacığım...

Ya şimdi anacığım...
Ya şimdi iyice kocadım
Saçlarıma ak düştü anacığım...
Biliyor musun? ...
Yüreğim...Yüreğim hep çocuk kaldı...
Hiç büyümedi...Büyümedi anacığım...
Çocuk yüreğim sensiz öksüz kaldı...
Sen olsaydın yanımda...
Uyurken açılan üstümü örtseydin
Saçlarıma bir buse bıraksaydın
İşte o zaman anacığım
Mutlu kocaman bir insan olurdum...

Anacığım...
Hayattaki en iyi yol arkadaşımdın...
Şu yalancı dünyada
Kısacık ömrümde...
Sana doyamadım
Doya doya sarılıp,öpüp koklayamadım...
Yaşamımda tek dayanağım
Kolum,kanadımdın...
Yaşamımın anlamı sendin anacığım...

Nerede bir anne değeri bilmeyen
Hayırsız,nankör birini görsem
Yüreğim burkulur,
İçimi bir öfke kaplar...
Avazım çıktığınca haykırmak isterim;
'Nankör,hayırsız evlatlar' diye...
'İlla sevdiğiniz ellerinizden
Avuçlarınızın arasından
Kayıp gitmesi mi gerekir ki
Onları kaybettiğinizi anlayacaksınız...
Annenizin kıymetini bilin...
Onları sevin...Saygıda kusur etmeyin...
Sakın ha sakın gönlünü incitmeyin...
Ana yüreği hassas ve kırılgan olur
Annenizi sakın üzmeyin...'

Anneler gününde hep hüzünlenirim
Bir kez daha yokluğunu,sensizliğini
Tüm iliklerimde hissederim...
Gönül bahçem hazan olur
Sevgi güllerim ölür...
İçimdeki çocuk yüreğim
Mahzunlaşır,annesizliğine ağlar...
Senin yokluğunda
Kimsesiz ve öksüzüm anacığım...
Sensizliğine üzülüp ağlasam,
İsyanlara karışsam,
Beni teselli edecek yok,
Bana nasihat edecek,
Yol gösterecek yok,
İyiliği,güzelliği tavsiye edecek yok...
'Akıllı ol...Kalbini temiz tut kızım! ...' diyen yok...
Her nasihat edişinde;
'Ama anne! ...' diye başlayan serzenişlerime
Büyük bir sabırla yaklaşan,
Anlayışlı ve hoşgörülü davranan yok anacığım...
Sen merak etme anacığım...
Sanma ki isyanlardayım...
Bu asi kızın büyüdü artık
Kocaman oldu...
Asla Allah'a isyanım yok...Yok anacığım...
Bir anneler gününde yine sensizim...
Sensizim anacığım...

30.04.2009