Anacığım… Şiiri - Hasan Ceylan

Sürgit Yüzyılların
Toprağısın Anacığım…
Tohum toprağa değince
Filizlenince
Yeşerince
Hayatların
Öğütülen değirmeni… Nice yemişler verirsin,vermişsin Anacığım
Şefkatinle,sevginle,besler,verirsin nice gölgeler…
Yemişlere,meyvelere, ve gölgelere
Muhtacım…
Muhtacız …Muhtacız anacığım…
Yenilenen her gün, mevsim,yıllar gibi
Yeniliğin,değişimin,gelişimin anasısın … Anacığım
Gün gibi doğar
Isıtır,ışıtır…aydınlatır
Akşam güneşi gibi batarsın anacığım….
Sevgi seninle,sefkat seninle,umut-barış seninle
ana eğitim seninle
Seninle Anacığım…
Kır
Bozkır
Köy
Kasaba
Yayla
Şehir,kent
Megakent…ler gibi bakımsız,ve bakımlısın …
Serpilip gelişen gelincik…kırçiçeğisin Anacığım…
Hayatın her alanında
Damarında kanayan kan
Esen fırtanasın Anacığım..
Tarlada
Fabrikada
Tekstilde
Kendi evinde
Eğitimsiz,ucuz işgücüsün Anacığım…
Bir eğitilebilsen,yetiştirilebilsen
Gül bahçesi ferahlığında
Olacaksın aydınlığında…Anacığım…
Hep ezilen
Yinede bire bin veren toprak…toprak gibi gibisin Anacığım..
Bilim çağında
Komazsın karanlıkta
Dişinden tırnağından emeğini yoğurdukça
Fabrikalar,bacalar,aydınlığında..
Emek ve ekmek fidanlığında
Tarihlerin toprağı
Hayatların ırmağı
Güneşisin..güneşisin Anacığım