Ana'ya Mektup Şiiri - İsmet Bozkurt

Bir sızı sardı ki bu akşam yine
Kimse senin gibi sevmezmiş ana
Hasret kalacağım o gül yüzüne
Ağlayan bu kader gülmezmiş ana.

Ne sen sor ne de ben derim derdimi
Vefasıza insan gönül verdi mi
Sessizce okunu çekip vurdu mu
On kurşun yese de ölmezmiş ana.

Vermiştim ömrümü say ki bedelsiz
Darp etti onurum kırdı nedensiz
Varsın o da mutlu yaşasın bensiz
Sahte söz acıyı silmezmiş ana.

Bir tek o halimden anlıyor sandım
Verdiği sözlere bakışa kandım
Her şeyi unutup bir ona yandım
Zalimler anlamaz bilmezmiş ana.

Bakışı Mecnuna çevirmişti ya
Her türlü sevgiye doyurmuştu ya
Aşkını cihana duyurmuştu ya
Mazlumun bir ah’ı kalmazmış ana.