Ana Ve İki Evlat Şiiri - Nezaket Toraman

Bir kadının çığlığı

TakÎ ana rahminde işlenmiş

Tüm benliğiyle göğüs germiş

Olmaması için bu olanlara

Nafile çaba yaşanacak bunlar

Bir selvi gibi dik dursa da .

Bir baykuş kadar mağrur baksa da

Yaşamının içindeki sırı çözemeyecek

Kadar yorgun.

Çile çekti kahır oldu kaç kere

Çabaladı uğraştı taştı merhameti

Oysa hiçbir hata yapmamıştı

Onlar için katlanmıştı olmaza..

Gün gelecek hayat bitmeden

Ve kadın kendini sorgulayacak

Düşünecek tekrar düşünecek

Nerde bu hayatın çıkmazı

O yanlış onu dünyaya getirmek

Ona kan vermek, can vermek

Sonra onun eli ayağı ,düşüncesi olmaktı

Büyüttü besledi

Adam ettiğini düşündü.

Bunca zaman paylaştıkları acı tatlı

Görünmez şeyin ağırlaşan ipi koptu

Ve her şey boncuk gibi dağıldı,

Hüznün ortasına..

Kalmamıştı ne saygı nede sır

Başka eller dokunmuştu yüreğine

Yönetiliyordu o farkında değil…

Yüzüne haykırmıştı, seninle yaşamam diye

Oysaki nede çok güvenmişti ona

Canından bir parçaydı

Herkes her şey bir tarafa idi

Taki düne kadar …

Başına kalktı geçmişi

Ondan beklemezdi böyle şey,

İncindi kırıldı buz gibi dağıldı

Bu kaçıncı yerle yeksan oluştu

Onuru daha üstün

Çığlığını duyurmaz

Merhamet beklemez ki

Bir şiirde okumuştu.

Tek sen kaldın evlat tadında sevilen diye

O tat kalmadı bitti

Çok sevdiği, sevdiğini sandığı

Şimdi uzak, çok uzak

Buzullardan da soğuk

Aralarındaki sevgi

Oysa eline diken batsa

Yüreği yanacak kim

Sormayın kim diye dili varmaz

Adını söyleyemez ki.