Ana Son Şiiri - Osman Coşkun

üstüm bir küfre bulanmıştır
bunamış gerçekler serkeştir
yaşam tarzımız budur birazda
yorgunuz
gelmeyen yârin yolsuzluğundan
kayıbız, küskünüz yağan kara da
kârımız değil bu iş bizim
zarardan da dönmüştük oysaki

neresinden tutsak üstümüzde kalıyor
üstümüzde bunamış bir küfür
atalarımızdan kalma bu serkeşlik
hiç aldırmadım
aldırma derdin ya
tutabildiğimiz sözler olsaydı keşke
ya ben anlatamadım
ya sen gözlerinle yalan söyledin

ardından hiç ağlamadım
gurur duymuyorum, ağlamalıydım
üstümde ağır aksak bir serkeşlik
yaşam tarzımız böyle bizim
atalarımızdan kalma
genetik terkedilmişlik üstümüzde
iyi duruyor bu faili belirsizlik
meçhul bir saklambaç içindeyiz
aldırmadım hiç
derdin ya aldırma
tutabildiğimiz yerlerinden yaşıyoruz hayatı
atıp tutmadığın sözlerinin sarkacında
bir o yana bir bu yana sallanıp durmaktayım

sevin gayri
gayri ihtiyari sol yanımızda hâlâ yokluğun
düşüyorsun aklımıza durduk yere
hayatı sek yaşarım, bilirsin
şimdi bir parça “sen” katmadan sarhoş olamıyorum

dilimde naftalin kokulu küfürler
sana saklıyorum ağız dolusu
tükürsem, mağdur olursun
gülersem pişman
ağlarsam sevinirsin
ardından ağlamadım hiç

yorgun yağmurlar zemherisi göz pınarlarımda
kimseler anlamadı ahvalimden, ah etmedim
bir yerlerde bir kalp kırıldı sessizce
anamın diliyle ilendim, günahı boynuna
ellerim yokluğundan nikotin kokuyor, nefesim anason
ana sana söz
bu sefer ana, bu sefer son…