Ana ölümü Şiiri - Afiq Agdamlı

Mateme büründü her teref bu gün,
Göyüzü durmadan göz yaşı tökdü.
Menim feryadımı duymadı felek,
Qelbime ayrılıq toxumu ekdi.

“Veten,veten” dedi,duydum sesini,
Bu ses üreyimi yaxdı, qovurdu.
Qucağımda verdi son nefesini,
Onun gedişiyle zaman da durdu…

Unutma! Bu ömrü bir emanet san,
Heyatın ele bir sonluğu var ki!
Yaşarken dünyaya sığmayan insan,
Sessiz bir mezara nece sığar ki? !

Ayağım sözümü dinlemirdi heç,
Sanki üreyimi itirirdim men…
Meni bu dünyaya getiren şexsi,
Çiynimde dünyadan götürürdüm men.

Gözünü yummadı ölende bele,
Sanki bu dünyadan öc alırdı O…
Tesellim bu idi - ölümü ile,
Allahın yanına ucalırdı O…

TÜRKİYE TÜRKÇESİ İLE...

Mateme büründü her taraf bu gün,
Gökyüzü durmadan gözyaşı döktü.
Benim feryadımı duymadı felek,
Kalbime ayrılık tohumu ekti.

“Vatan,vatan” dedi,duydum sesini,
Bu söz yüreğimi yaktı,kavurdu.
Kucağımda verdi son nefesini,
Onun gidişiyle zaman da durdu.

Kanma,bu hayatı bir emanet san,
Hayatın öyle zor sonluğu var ki!
Yaşarken dünyaya sığmayan insan,
Issız bir mezara nasıl sığar ki? !

Ayağım sözümü dinlemiyordu,
Sanki yüreğimi yitiriyordum.
Beni bu dünyaya getiren şahsı,
Şimdi ben dünyadan götürüyordum.

Gözünü yummadı ölende bile,
Sanki o,hayattan öc alıyordu.
Tesellim bu idi,ölümü ile,
Allahın yanına yüceliyordu...