Ana Ol da Gör Şiiri - İsa Yıldız

Ne zaman yüz sürsem köyümdeki evime
Taze pişmiş ekmek kokusu annemin ellerinde
Kaşla göz arasında..
Dumanı üstünde bir tarhana çorbası önümde
Gitmediğim zamanlarda..
İçimde, taaa derinlerde bir sızı
Ne yapsam,ne etsem dolmaz yerin anne..

Yüce dağ başlarını tutan
Kar sanki saçların...
Yetmiş beş yıllık bir imbikten süzülüp gelen
Her tanesi bir öyküdür laflarının
Aşk çalışmaktır sence,bilirim.
Mutluluk,evine buğday taşımak
Karınca misali...
Yavaşlamışsın,ömrün tükenmiş.
Ama yüreğindeki evlat sevgisi hiç ama hiç bitmemiş....

Sitem etmiş, yüreğini üzmüşüm zahir bir gün
Gülümsedi hiç unutmuyorum yüzün
Ana ol da gör dedin,ana ol da gör...
Bugün o gün işte anacığım
Doğduğum güne kırk bahar geriden baktığım yıl
Seni anladığım, seni içime aldığım yıl.
Geriye dönebilsem …
Yeniden senin küçük kızın olabilsem…