Ana'mdı. Şiiri - Muzaffer Çelik

Susadım çoğu zaman
Vefa pınarının başında.
Nakışlı,kalay'lı,sebil tas'ında.
Avuçlarım hasretti damlasına, sevginin
Ana'msızdı akan,
Oluklar küflü,sevgi damlaları irin.
Uzandığım vakit,
Kararırdı.Kalay'ın ağarmış çemberi
Nakışlar öcü misali,göz bebeğimde
Susamıştım.
Tas kalay'lı, hatıl pak'tı.
Bana düşen,
Bu hatıl'da birazcık ıslanmaktı.
Gün vurdu.
Parlaklığın hışmı içimde kırık.
Bulandığım vaktin başlangıcını,
Yazmıştım.O gün rüzgar bağrına ılık,ılık
Karıştı Ana'm sevgisine,çirkefin tozu.
O asırlar siluetinde,
Böylesine pecmurdu.
......................
Susamıştım.
Şimdi aktı,bu pınar
İçtim sebil tas'ından
Hücrelerim tırmandı ahengine haz'ın
Anlamı yok artık,
Akarken bu pınarda, don ve ayaz'ın
Kalay'ın rengi cilalandı,damlaların raks'ında
Bu pınar berrak,
Bu pınar billurlaşmış sevi'den, ilhamlı,
Kaç asır aktı. Beşer indinde hem de ahkâmlı?
Ben bu pınarın başında,
Kalay'lı tas'ın kulp'undaki nakış'tım.
O'nun sevgisiyle,
Damla damla akıştım.
Kazındı, oluklarda küfler
Kalay, tas'tan öz aldı.
O hep akarken,
Bende 'susamak' vardı.
Beni böylesine susatan,
Susattıkça ıslatan,
Islattıkça çağlatan bu pınar,
Benim Ana'mdı.