Ana Kuzusu Şiiri - Süleyman Bektaş

Ana Kuzusu

Ana kuzusu o,
Daima anasının kuzusu,
Dinmez anaların yürek sızısı.
Kucağından okula,
İlk, orta, lise,
Bitse de üniversite,
Anasının kuzusu yinede,
Ben buna şahit oldum her yerde.
Yaşam gereği geldiğim Demirci’de,
Yoğunlukla şahit oldum bir kere de.
Yaşanıyorsa her nerede,
Duygular sel oluyor yüreklerde.
Biri ana, biri anasının kuzusu.
Özetle anlatayım olayı şöyle;
Belli ki, ayrılık zamanı;
Öptü, öptü ellerini,
Baktı, baktı gözlerine,
Bir şeyler diyecekti belli ki,
Ama diyemedi.
Sarıldı boynuna,
Burkuldu yüreği,
Düğümlendi gırtlağı,
Titredi dudağı,
Başladı gözyaşı sağanağı,
Hıçkırarak ağladı, ağladı.
Belli ki ilk ayrılık bu,
Hoşça kal, anasının kuzusu.

Anası kızından duygusal,
Anasının kuzusu hoşça kal.
Beşik bebeği gibi,
Sarmıştı kollarını,
Kınalı kuzusuna.
Kokluyordu saçlarını.
Kontrol edemiyordu,
Hıçkıran duygularını.
Bıraktı kendini,
Yığıldı kaldırıma.
Hoşça kal diyemeden,
Saldı gözyaşlarını,
Kuzusunun ıtır saçlarına.
Belli ki ilk ayrılık bu,
Hoşça kal, anasının kuzusu.

Sen metin ol, anasının kuzusu.
Sende, ey anaların şefkatlisi,
Bu ayrılık eftaldır,
Bir arada karanlık da kalmaktan,
Bu ayrılık ki;
Aydınlığa çıkan yolun başlangıcı,
Bu ayrılık ki;
İlmin taçlanmışıdır.
İlmin meşalesi elinde,
Sevgi nameleri dilinde,
Mevla’m kavuşturur elbette,
Hoşça kal anasının kuzusu.

04.10.2009- Demirci
Süleyman Bektaş
(Çağdaşi)