Ana Kucağı Şiiri - Emel Bağcı

Neden sustun bebek?
Ağlasana.
Hangi düşüncenin dalına kondun yine?
Aç mısın? Susuz musun?
Bel ki sıcacık bir ana yüreğine hasretsin.
Süt misali ak, tertemiz bir ana yüreğine…
Maviş maviş gözlerle süzme etrafını.
Görme dünyayı şimdiden toz pembe ki,
Kirletmesin gözyaşların ana kucağını…
Hıçkırıklarını sakla,
İçli içli ağlama.
Duymasın annen…
Bilemezsin onun inceliğini,
Parçalayıverirsin saf yüreciğini…
Bir yıldız kaydı bak!
Senin şansına.
Gecenin karanlık, korkulu anına
Bırakmaz bu parıltı seni,
Üzülme…
Sen de annenin ellerinden kayarsın,
Ve belki de o sıcacık,
Sevgi dolu ana kucağına
Gülüşlerdeki tebessümlü dudaklara
Hasret kalırsın…