Ana Kucağı Şiiri - Abbas Paksoy

Sevgi doludur, ana kucağı.
Verir can’ını, vermez çocuğu.
Takar üstüne, nazar boncuğu.
Hakkı ödenmez, bu anaların.

Ağlatma yavru’yu, artık yeter.
Sille’sinde, pembe gül’ler biter.
Evlada, ana kucağı tüter.
Kıymayın, ana’sız bir yavru’ya.

Evladı, ana’ya olur minnet.
Güzel yüz’ünde, görünür cennet.
Ana bize, en büyük bir nimet.
Yavru’yu, nimet’siz etme millet.

Ben sefil ana’mı, neden bilmem.
Gayrı, bu zalim dünya’ya gülmem.
Göz’ümün, akan yaş’ını silmem.
Garip ana’m, belki görür beni.

Çocuksuz kadın, ana olur mu?
PAKSOY ana’sız, neşe bulur mu?
Zürriyetsiz de, acı solur mu?
Soysuzdan, biraz uzak ol Anam.