Ana Karnından Sesleniş Şiiri - Hüseyin A ...

Seherde düştüm ana rahmine
Gecelerin tünemiş seher’bâzı
Nefes nefes girdi hücrelerime
Ve ben bölündüm
Anamın soluduğu tan vakitlerinde

Önce kulaklarım “ol” emrine uydu
Oluştu gündüzün sessiz deminde

/Oluşmasaydı/

Bir çığlık düştü okyanusuma
Ürperdim ağıtın hıçkırıklarında
Duydum ilk kez ölümü hece hece
akıttı gözyaşlarını içine
et harcına maya bir bebek iştahıyla
Yaladı hücrelerim tuzlu gözyaşlarını
gözlerim ağlamayı öğrendi
Değdi yakamozlar enginlerime
ve kustu anam
dünyaya gözyaşlarımı

Ve nihayet eller tenime değdi seherde
Artık hikâyenin başladığı yerdeydi bedenim
Yırttım ilk defa tenimdeki çeperi
Ve yaşamın ışıklarını eritip
Döktüm kalbime
Bin hücremin eleğinde yoğurdum
her şuleyi
Ve saçtım anamın gözleriyle
gecelere