İsmet Barlıoğlu - Ana Karnına Dönüş - 2. ...

Yerden Göğe Yağan Yağmur

Kaptan Çi Vaştar ilk anda bir ormana değil, bir karanlıklar denizine daldığını sanmıştı. Dudaklarından ilk dökülen söz şu oldu:
- Yer altı dünyası bile bundan daha karanlık ve daha korkunç olamaz.
Orman, karanlıkta alabildiğine ürkütücü ve alabildiğine gizemli bir görünüme bürünmüştü. Karanlıktan gerçek biçimleri seçilemeyen ağaçlar masal canavarlarını andırıyordu. Kaptan Vaştar ‘ın elindeki fenerin güçlü ışığında gölgelerle ağaçlar üst üste binmiş, orman olduğundan fazla sıklaşmış, birbirine karışan dallarla yapraklar geçit vermeyen setlere dönüvermişti.
- Çaruuup… Çaruuup… Çaruuup…
Kaptanın gür sesi ormanda yankılandı fakat hiçbir yönden yanıt alamadı. Astronot hangi yöne gideceğini bilemiyor, yardım etmeğe hazırlanırken yardım bekleyen insan durumuna düşmekten çekiniyordu. Bu ağaç denizinde, üstelik karanlıklar içerisinde yolunu kaybetmenin ne denli kolay olduğunu biliyordu. Yolunu bulmakta yıldızlardan yararlanmayı düşündüyse de, buna olanak bulunmadığını tez anladı. Orman çok yüce, çevresi çok karanlıktı ve yıldızlar da görünmüyordu. Radyosundan yararlanmak istediğinde, onun da umduğu faydayı sağlamayacağını fark etti. Sonunda; giriştiği bu işin küçük bir ceviz kabuğunu yakalamak için kudurmuş bir okyanusa atlamakla aynı kapıya çıktığını kabullenmek zorunda kaldı. Fakat kararı kesindi: Tüm ormanı aramak, tüm ağaçların dibine tek tek bakmak pahasına da olsa Çarup ‘u bulacaktı. Ne yazık ki; girişiminin daha başında, bu kararı vermekte biraz ivedi davranmış olduğunu acı bir biçimde kavradı. Yüzyıllara kafa tutmuş bir çam ormanında adam aramak, suyla dolu bir havuzda bir dikiş iğnesi aramaya benziyordu. Bulunması, görülmesi, anlaşılması zordu. Genç adama, aradığı, her karaltının dibinde varmış veya hiçbir karaltının dibinde yokmuş gibi geliyordu.