İsmet Barlıoğlu - Ana Karnına Dönüş - 2. ...

2.4
Var Olmayanın Çığlıkları

Etimolog Şur Çarup ormanın gittikçe karardığını sanmaktaydı. Hızını alabildiğine arttırdığı, çam dallarının birbirine çarparak uğuldamasından anlaşılan rüzgarın, nasıl olup da kendi bedeni üzerinde en ufak bir etki yapmadığını bir türlü anlayamamaktaydı. Bu, onun için benzerine rastlanmamış bir durumdu. Nitekim, kendi başındaki saçlar bile uçmadığı halde, ağaçların dalları, yaprakları birbirine karışıyor, çamların kalın gövdeleri kırılırcasına sarsılıyor, canavar ulumasını andıran müthiş bir rüzgar uğultusu ormanı bir baştan bir başa dolaşıp duruyordu.
Genç Kadın, kendisini şaşkınlıktan şaşkınlığa sürükleyen bir anlaşılmaz olaylar yağmuru altında gitgide daha fazla bocalıyor, inandığı tüm gerçeklerin yıkıldığını, tüm değişmez kuralların birer birer ilas ettiğini görüyor ve neye inanması, neye inanmaması gerektiğini bir türlü bulup çıkaramıyordu.
Ormanı birbirine katan zorlu rüzgarın kendisi üzerinde en küçük bir etki bile yapmaması, astronotun içini derin bir korkuyla doldurmaya yetiyordu. Ve o, buna çoktan razıydı. Zira, korkusunun korkunç bir paniğe dönmek üzere olduğunun bilincindeydi. Çünkü; attığı her adımda eskisini gölgede bırakan gariplikler içine düştüğünü görüyordu. Nitekim, bu garipliklerden bir tanesi tam karşısındaydı. Rüzgarın üstüne üstüne savurduğu tozlar, yapraklar, kozalaklar ve küçücük dal parçaları doğrudan doğruya vücuduna çarpar gibi oluyor, fakat tek bir iz, tek bir etki bırakmadan bedeninin inden geçip geçip gidiyordu.
Genç kadın derin bir panik içindeydi. Rüzgarda uçuşa uçuşa üstüne gelen ve bedeninden hiçbir etki yapmadan vurup geçen her yaprak, her kozalak, her dal parçası bu paniği keskinleştiriyor, astronotun aklını-mantığını darmadağın ediyor, kendisini yaralı bir kuş gibi oradan oraya atmasına yol açıyordu.