Ana ile Oğul... mektup.. Şiiri - Oğuz Ha ...

Çandır'da...

Soğuk bir kış günü,
Gurbette olmanın verdiği hüzünü
Taşıyordu,

Şimdi ocağın karşısında;
Düşündü, ak saçlı anasını ne yaptı acep,
Bu kışın ortasında.

Epeyden,hem hastaydı yoksul anası,
Kimseciği yoktu hem,dostu yalnız kocadan kalma asası...

Daha,

Geçenlerde almıştı,
Oğul,
Mektubu...,
Okudu,
Oğul,gözü yaşlarla dolu.

Yaşlı anası,
Acım,
Yetiş oğul
Diyordu,
Durma yola koyul...

Oğul,
Düşündü acz ile ak saçlı anasını
Tutuyorken ölmüş pederin yasını.

Ahh...!
Yola çıkmak kolaydı,
Cepte yok para;
Hem kim...?
Yardım ederdi,
Düşmüşken
Dara
Diyerek...
Süzüldü yüreğine inceden bir kor,
Gurbette olmanın hali zor.

Gurbertin gözleri hep böyle karamıydı
Bu bağrına düşen kor....
Bir dermansız yaramıydı....?

Şimdi,
Hatırladı,
Yağmurda akan evin damı,
Bu soğukta,
Tıkamış mıydı,
Kırık camı.

Şimdi,
Üşüyor muydu,
Hasta vücud
Ahhhh,
Bir para olsaydı cepte mevcud!
Hem bu kara kışta ne yapardı,
Aniden beti benzi sarardı...

Oğul,
Baktı,
Bakındı,
Cep delik,ceket buruşmuş
Vardır diyerek belki birkaç kuruş
Bir umut ile yokladı sağı solu,
Her defasında çekildi,
Titreyerek kolu.....

Bu çaresizlik bezdirmişti,inan
Oğulu candan.
Bir de öksüz kalmıştı;
Babadan.
Hem epeydir,
İş,güç veren yoktu civarda,
Akıllı,çalışkan hem kibar da...

Lakin,
Bu dünyaya böyle gelmişti,
Sanki bu gurbette,
Gurbetin içinde
Bir yabancı elmişti.

Yarın olsun,
Çıkarım derken yola,
Azrail işine vermezken mola...
Üç beş kuruş ile elde kalan,
Ak saçlı anasına kavuşacaktı...,
........Yalan.....

Ak saçlı, elleri kınalı anası
Damı çökmüş eski evinde,
Ne zamandan beri
Azrailin elinde
Veriyorken,
Namuslu canını,
Gözleri doldu,
Hatırladı evladını.

Bu amansız hastalıktan bıkarak,
Araladı,
Yanındaki incecik perdeyi,
Daha şafak yeni
Sökecekken....
Gözlerine fecrin ışıkları usulca
Dokunmuştu,
Bu seksen yıllık vücud,
Mum gibi sönecekken...,
Az sonra son kez duyacağı ezan'da
Okunmuştu.

Açık gözleri,
Tepede beyaz bir tavan,
Gittikçe kararıyordu,
Görebildiği alan.
İşte dedi,
İçinden yaşlı anası,
Veriyorken son nefesini,
Ciğeri...

Her nefis gibi şu beyaz kefeni
takıp...
Bir su misali gideceğiz dünyadan
akıp.
Kapandı,
Kapandı,
Kapandı gözlerindeki perdeler..

Ak saçlı,elleri kınalı anası,
Nihayet vermişti canı,
Allah huzurunda.
Tek tesellisi ölmekti garibin,
Kendi yurdunda.

Oğul,
Koşarak
Sonunda gelmişti,
Yetişmişti...

Lakin,azrail
Emeline erişmişti.

Oğul,
Can havliyle araladı kapıyı
Gördü yerinde sefalet ile
Acıyı....
Odada titreyen bir lamba,
Yaşlı anasının başucunda eski bir sehpa,
Üzerinde birkaç ilaç ile reçete,
Onlar verir miydi hiç çare,
Ecele.

Kimbilir..!
Kaç gün,
Böyle aç,susuz...
Kalmıştı ihtiyar,
Uykusuz...
İncecik bir paçavra çuval örtmüştü,
Oracıkta,öyle kimsesiz,
Ölmüştü...

Hiç yok muydu..!
Konu komşusu,
Verecek bir dilim ekmek,
Bir tas su...?

Evin damı haraptı,
Duvarı çökük,
Bu sefaleti taşımıştı omzunda bir
Yük gibi,
Yıllarca bu ihtiyar,
Allah'ından başka
Kimi var...
Diye,düşündü
Oğul içinden.

Bakardım olsaydı elbet başucumda anam,
Yıkıldı şimdi evim,dünyam, obam...

Zavallının üstünde eski
Bir yolluk,
Evin içi
Ne kadar da
Acı,
Soğuk...

Yaşamıştı,
İihtiyar anam,demek
Bu ayazla
Gözlerine ilişince,
Bir tesbih ile namazla....

Yandı yüreği derinden,
Damla damla süzülüverdi,
Yaş,
Gözlerinden.

Şimdi,
Anası elleri kınalı,
Yatıyordu cansız yatakta,
Bütün kış,
Yaşamıştı demek,
Bu batakta....
Diye mırıldanarak,
Anasına yanaştı,
Vücudu halen sıcak,
Üzerindeki paçavra yaştı...

Aldı eline,
Ak saçlı başını
Okşayarak,
Kapattı oğul
Gözlerini öptü,
Öptü,
Öptü nur gibi yüzlerini,
Ak saçlı başını ğöğsüne
Koyarak

Yokluktan,açlıktan olmuştu
İşte hasta.....
Yok,yook,
Yoooook... düşmezdi ak saçlı,elleri kınalı anası
Asla.......!
Onu böyle bırakan şu kahrolası
Yalnızlık...! .

(2004) mersin.