Ana Hasreti Şiiri - Ahmet Kısa

Canım Annem,
Öyle bir sevgiliydin ki bizlere...
Sevgililer Günü’nde uğurlattın kendini,
Sonsuz yolculuğuna...
Şubat'ın dondurucu soğuğunda bile,
Ölümün de soğukluğuna inat,
Son kez hissettirdin ana sıcaklığını bizlere,
Hatırlar mısın? Musallaya getirilmeden,
yanağına konan veda öpücüğümüzü,
Elini, saygı, sevgi ve hasretle
son kez öpüşümüzü...
Hala unutamadım o mis kokunu,
Cennete giden gelinler gibiydin...
Kefenin, gelinlik misali bembeyaz...
Anneciğim...
Ne zor görevmiş seni mezara koymak,
Bizi yetiştiren mukaddes varlığı,
kendi ellerimizle hapsetmek karanlığa...
mezarın içinde,
ayak ucunda ağabeyim, başucunda ben...
son kez dokunup elimden koptuğun an,
Gözlerimden...
ilk rahmetin düştü gelinliğinin üzerine...

Bir kaç sene sonra,
ilk kez rüyamda gördüm seni,
Mezarına gitmişim...
Dua ederken sana,
Bir el uzandı bana, sımsıcak...
Öptüm yeniden elini, sevinçle, hasretle...
Yanına gelmek istedim,
-Hayır, daha zamanı değil oğlum, dedin.
Yine büyüklüğünü gösterip, sen bana gelmiştin.
Çıktın mezarından...
Gülüyordu yüzün...
-Gurbette olduğun için, bana doyamadığını biliyorum,
bu yüzden sana geldim oğlum, dedin.
Sımsıkı sarılıp, kokladın çatık kaşlı esmer kuzunu,
Anne hasreti gidermek ne güzel şey Allah’ ım...
-Anne gel, evimize gidelim,
Ağabeyimle kardeşim de seni özlemiştir, dedim.
-Oğlum, bu kabristan, artık benim yeni adresim,
ama cennette yaşıyorum,
size, bir dua kadar yakınım, dedin.
Uyandığımda seni aradı gözlerim,
yoktun,...
Ruhuna, fatiha okuyorum her gece,
belki gelirsin diye...
Ama hâlâ gelmedin...
Anneciğim...Farkında mısın?
Bana ilk kez o gece yalan söyledin...