Ana Doluyum Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Tarifsiz bir acı çöktü üstüme.
Zemheri ayında içim kanıyor.
Dağ olsa erirdi, bu tür ölüme.
Kucağımda nice ocak sönüyor.

Ana, baba, evlat hepsi bir anda.
Toprak oldular şu bahtsız bağrımda.
Öyle bir acı ki güney yanımda.
Vurdukça darbeyi başım dönüyor.

Çok acılar çektim çokça ağladım.
Gözlere el sürdüm çene bağladım.
Nice ocaklarda yürek dağladım.
Tüten bacalarda ateş donuyor.

Karalar çökünce yuvama benim.
Hırsını dökünce yuvama benim.
Dertleri ekince yuvama benim.
Berzahta ruh, arzda toprak kınıyor.

Derdim bir bitmez ki ağırdır başım.
Keder ile pişer ekmeğim aşım.
Kan ile yoğrulmuş toprağım taşım.
Dağlar alev alev, düzler yanıyor.

Anadoluyum ben, Anadoluyum.
Bağrına kor düşmüş Ana doluyum.
Karalar bağlamış Ana doluyum.
Bir merhem üstüne bin dert biniyor.

AKÇA topraktım ben ata yurdumda.
Türk'e vatan oldum ana yurdumda.
Yüzlerce acıya siper oldum da.
Niye bu dert beni, bende deniyor?