ANA’cığım Şiiri - Ali Rıza Saygan

ANA’CIĞIM.

Önce; Allah, sen bana, canından can verensin,
Dokuz ay on gün beni, karnın da besleyensin,
Sen sabrın ve sevginin, vaz geçilmez timsali,
Ayaklarının altı; Cennet olan! Anne’msin.

Uykusuz gecelere benim için katlandın,
Sen benimle gülerek, benim ile ağlardın,
Günler ömür törpüsü, bitmek bilmez geceler,
Ayakların da beni, ninni söyler sallardın.

Yüreğinin en âlâ, köşesinde yer verdin,
Yemezdin yedirirdin, giymeyip giydirirdin,
Ana’cım yavrun için, lepiska saçlarını,
Her zorluğa katlanır, sen süpürge ederdin.

Beni sırtına bağlar, bağ, bahçe’ye gidersin,
Üzüm pekmezlerinden; Anam omaç edersin,
Öküz’ü çifte koşup, herk edersin tarlayı,
Pudra yerine beni, boz killere belersin.

Hastalıkta sağlıkta, başucum da dururdun,
Ateşlenen başıma, ıslak tülbentler koydun,
Dertlerimin çaresi, dermanı sendin; Anam,
İğnem, ilaç, şurubum! Lokman hekimim oldun.

Ak sütünle büyütüp, bana yurt, yuva kurdun,
Biraz üzüntüm olsa, dizlerine vururdun,
Üzülme! Ana’cığım dediğim an sen bana,
Bu bir! Ana yüreği, dayanır mı? Diyordun.

Allah ve Resulünden, sonra ilk gelenimsin,
Sunalarından bana, ak sütünü verensin.
En büyük! Nimet’imsin; Ana’msın, başım tacı,
Sıcak bağrına basıp; Allah’a hamd edensin.

Melek’lerin edası, vardır yorgun yüzün de,
Yıldız serpintileri, buğulu göz’lerin de,
Pembe tebessümlerin, hâlâ dudakların da,
Sevgiler boy veriyor, titreyen nefesin de.

Sırtıma alıp seni; Kâbe’ye dek götürsem,
O kutsal topraklar da, zem, zem suyu içirsem,
Diksem de; Süreyya’yı; Anam başucuna ben,
Ağzımla kuşlar tutsam, hakkını ödeyemem.

Arz Ederim. Ana’ma Atfen.(İzmir Devlet Hastanesi Yoğun Bakım Servisin de)
Yazan: Ali Rıza Saygan.
Şiir No: 126. Tarih: 01/01/2012