Ana Can Şiiri - İsa Kahraman

ANA CAN...

Ölür sanmıyordum, ben asla seni,
Kabullenmek zormuş, ZORMUŞ ana can.
Hem " Ana ", hem " Ölüm ", olmaz, diyordum,
Yüreğimi yakan KOR'MUŞ ana can.

Haber verir sandım, " Melek " gelince,
Kime kalır âlem, sen de ölünce,
Dünyayı çok geniş sanırdım önce,
Sen gidince gördüm, DARMIŞ ana can.

" Reçel var, al götür " demiştin, raf'ta,
Yeni konuşmuştuk, tam geçen hafta,
Yalnız sevdiklerin değildi safta,
Melekler namaza DURMUŞ ana can.

Çoluk, çocuk, torun, telaşlı başım,
Avutmuyor beni, dostum, yoldaşım,
Yarım asrı geçmiş, rüfusta yaşım,
Sana ihtiyacım VARMIŞ ana can.

Dört cana can verdin, birisi kızın,
Gülüp eğlenmiştik, daha bu yazın,
On adım atınca ağrırdı dizin,
Yükün çok ağırdı, YORMUŞ ana can.

Ay'ım, haftam, günüm, hattâ an'ımda,
Burukluk gitmiyor, şu sol yanımda,
Hani sevmediğin Hatçe Hanım'da,
Sen hastayken seni SORMUŞ ana can.

Zannımca, şeytanı ettirdin iflas,
Sendeydi kanaat, sendeydi ihlas,
Yüzünde nur vardı, yalnız sana has,
Giderken bizlere VERMİŞ ana can.

Topraktın. Toprağa gittin nihayet,
Bu dünyaya veda ettin nihayet,
Son bina mezardı, yattın nihayet,
Rabbim rahmetini, SERMİŞ ana can.

İsa Kahraman