Ana Şiiri - Mustafa Yiğit (Morpheus)

Anne bana her zaman insan ol derdin
Hiç kimseye kızma, engin ol derdin
Sevgi dolu yüreği bana sen verdin
Hakkını ben sanıl öderim ANA

Dikenler içinde açan, gül olmamı istedin
Rabbimin emrettiği, kul olmamı dilerdin
Alan değil veren el olmayı öğrettin
Senin sözünden nasıl çıkarım ANA

En zor anımda sen yanımda idin
Üzülmemen için canını verirdin
Mutluluğumuz için ömrünü bitirdin
Seni nasıl bırakıp giderim ANA

Dünya aydınlanmasa karanlık kalsada
Yıldızlar sönse ışık saçmasalarda
Dünyada dikili bir ağacım olmasada
Yine beni ısıtır senin ateşin ANA

Eğer gün gelir dönerse dünya tersine
Yine engel olamaz sana gelmeme
Her zaman muhtacım senin sevgine
Gözyaşlarımı sensiz nasıl, silerim ANA

Garip Durağın sensin hayat ışığı
Tüm vücudumu saran sevgi sarmaşığı
Gecelerimi aydınlatan mum ışığı
Sensiz gurbetellerde neylerim ANA