Ana.. Şiiri - Rabia Can Ulaş

kına kokulu saçlarıyla,
bildiği tüm yemek tarifleri,
bağıra çağıra susturduğu içi,
ve hiç unutmadığı sessiz türküleriyle,
tüm sevgileri,
kokuları, koklayışı,
öpüşleriyle,
böldü yüreğimizi,
canından çok sakındığı bizlere,
hançer yapıp terkedişini..gitti.
anamızdı, milyonlarca sevgi doğurdu,
ve bir kere öldü..
anamızdı,
soba dibinde bıraktı gölgesini,
sıcaklığını, tüm sevgilerini duruladı ve bırakıp, bize çekti gitti..
elleri böğründe otururdu, öfkesi bile yetişmezdi bize,
yolda tökezler çözülmüş eli,
saçlarımıza sıcak bir rüzgar gibi değerdi.
kimi zaman da yanan alnımızda ılık bir damla,
dedimya anaydı, ,
içinde kopan binlerce fırtınadan,
tek bir rüzgar değdirmedi bize..
sesizce ağladıda yağmurlara ödünç verdi gözyaşını..
gitti böldü yüreğimizi,
gözü gibi sakındıklarına gidişini hançer kıldıda,
bilir gibi sessizce gitti,
duymak istemedi hıçkırdığımızı,
yada görmek istemedi ıslandığını içimizin..
anaydı..
hakkıda vardı yüreğimizde bir hançer unutmaya..
unuturuz insanız..
ama mümkünmü şimdi bölünmüş yüreğimizdeki,
böğründe saklı avuçlarını..anımsamamak
anaydın anamızdın..
mekanın cennet olsun..