Ana Şiiri - Mehmet Baki Erfidan

Sözler yetmez, şiirler perişan,
Mürekkep yetişmez, dünya dar bir mekan,
Seni anlatmaya gücüm yetmiyor,
O eşsiz sevgine tasvir bende hüsran.

Benim gündüzümsün, gündüzümde güneş,
Gecemsin, gecemde süreyya.
İlk ağlayışım sana, ilk nazım da,
İlk gülüşüm ve son ağlayışım da sana.

Uyanıp da uykumun en tatlı anında,
Sadece sensin benim rüyalarımda,
Bilmem biliyor musun, haberdar mısın,
Gözlerimden yaşlar düşüyor şimdi başucunda.

Eskiden ellerin anlımı silerdi,
Gözyaşımla dolan senin gözlerindi,
Şimdi bilmem sıra bende mi?
Ana bak anlını silen benim ellerimdi.

Bilmem biliyor musun, hatırlar mısın?
Ben yemek yemezken bana yalvarandın,
Doyurmak için peşimden koşan sen,
Hadi aç gözlerini bak elimde ekmek,
Ne olur aç gözlerini bir lokma ye elimden.

Hasta yatağımda inlerken benimle inleyen,
Başucumda uyumadan, sabahları sabırla bekleyen,
Pamuk ellerle gökyüzüne el açmış yalvaran sen,
Şimdi bilmem sıra bende mi?
Ana bak elleri gökyüzüne açık olan şimdi ben.

Anasın sevdan çok büyük, yağsız bırakmadın beni,
Sırtında taşıdın yıllarca, tuz ekmedin yüreğime,
Şimdi bilmem sıra bende mi?
Ana bak başucunda bekleyen,
Her zaman gönlünde minicik olan ben...