Ana Şiiri - Ahmet Ziya Pektaş

Silikti mutluluğu,
Çocuğu olmuyordu.
Hep bu umutla yaşardı.
Saatlerce düşlere dalar,
Çucuğunu kucağında sallardı.
Uyuduğunu görünce,
Gönlünü bir sevinç kaplardı.
Altını değiştirir, ağladıkça emzirir,
Tatlı yüzünü seyrederdi.
Hiçbir kuvvet alamazdı,
Koparamazdı yavrusunu ondan.
Sonra,
Daldığı düşten uyanır,
Gözleri yaşla dolardı.
Hayal de olsa,
Patiler örerdi yavrusuna.
Kazaklar örerdi saatlerce.
Bıkıp usanmadan örerdi.
Dualar ederdi hep,
Umudunu yitirmezdi.
Zaman çabuk akıp gitti.
Yaş dayandı kırkbeşine.
Birgün ana olacağını anladı.
Sevincinden ağladı.
Sabırsızlıkla geçti günler.
Beklenen gün gelip çattı.
Binbir zorlukla doğurdu yavrusunu.
Bir şeyden habersiz yavru,
Ağlıyor, ana kucağı arıyordu.
Ananın yüzünde,
Yavrusunu doğurmanın tatlı tebessümü.
Bir an önce kucağına almak,
Sarmak öpmek istiyordu.
Kucağına verdiler.
Tutamadı, saramadı yavrusunu.
Öpüp koklayamadı.
Gözünde iki damla yaş,
Donup kaldı yüzünde tebessüm.
Bir daha uyanamadı.