Ana. Şiiri - Kadir Kaya

Damarımda kandın, canımda candın,
Sevme sınırını aştın sen ana.
Benimle ağladın, benimle yandın,
Hayatın boyunca koştun sen ana.

Doğruyu öğrettin, güzelde vardın,
Teninle ısıttın, sinene sardın,
Dertlere dermandın, sırdaştın, yârdin,
Sevecen halinle hoştun sen ana.

Gözlerinde mevsim, baharla, yazdır,
Okşuyor ruhumu, bakışı hazdır,
Günün benle dolar, yapdığım nazdır,
Evladın aşkıyla piştin sen ana.

Hasretle sarılır, rüyada anar,
Ateşlenir kalbi, yandıkça yanar,
Sanmaki severken doyupta kanar,
Sevgi denizinden taştın sen ana.

Asil görevini etmiştin ifa,
Kar beyazı sütün olmuştu şifa,
Annem dediğimde, sürmüştün sefa,
Yuvanı koruyan eştin sen ana.

Yanından ayrılsa sızlar yaresi,
Yavrusudur onun ciğer paresi,
Zorluğa, engele sevgin çaresi,
Yüreğinle uçan kuştun sen ana.

Babam, ev, bizlerle bunca meşekkât,
Hepsi hoşnut, nasıl ettin pür dikkat,
Dağıtır harcarsın, çoğalır şefkat,
Gizli hazinemi deştin sen ana.

Cemâline Hakkın nurudur yağan,
Senin eserinden torundur doğan,
Biz anaya, ana bize armağan,
Analar içinde baştın sen ana.

Rabbime şükreder, duyarım minnet,
İlahi aşkıyla vermiştir himmet,
Ana rızasında bulunur Cennet,
Kadirim, sevginle coştun sen ana.