Ana Şiiri - Atilla Ertuğrul

Ne zaman bir şiir yazayım desem
Kalemim elimden düşüyor ana
Düşünüp azıcık sızayım desem
Gözümdeki seller coşuyor ana

Sevgi şefkatinle büyüttün beni
Merhamet taşında öğüttün beni
Hakkın kelamıyla eğittin beni
Şimdi yoksun aklım şaşıyor ana

Sen mevlaya yakın şerre uzaktın
Gittin beş yavrunu öksüz bıraktın
Cenneti alaya su gibi aktın
Öksüz kalan ruhum üşüyor ana

Yıkılmayan kale sur'dun arkamda
Kaf dağı gibi hep vardın arkamda
Gerçek dost sarsılmaz yârdın arkamda
Dert keder boyumu aşıyor ana

Duaların ekmeğim'di aşım'dı
Temelimde sarsılmayan taşımdı
Hayata yön veren arkadaşımdı
Şeyrani duasız yaşıyor ana