Ana Şiiri - Ahmet Yüksel Şanlıer

Ben, ana çocuğuyum.
Anne nedir, bilmem.
Hep ana dedim büyüdüm, anama.
Dilim dönmez anneye.
Hayatımda bir kez demeye kalktım onu’ da birine yağ çekmek için.
Bir hanım efendiye söyledim.
Onda’ da elim dilim dolaştı, vaz geçtim teyze demeye başladım.
O kadına.

Ben hep, ana eli öptüm.
Ve!
Ana sütü emdim, anam dedim büyüdüm.
Düştüm anam dedim, kalktım ben yine anam dedim
Yadırgamayın.
Ana dediğim için, anama.

Kutsaldır bizim, için analar
Onlar yüzündendir.
Kavgamız dövüşümüz.
Şerefimiz namus meraklısı olmamız hepsi onlar yüzündedir..
Yeri gelir onlar için kavga eder.
Onlar için, dövüşürüz.
Yeri gelir, onlar için kavgada, ana avrat düz gideriz.

Ah anam ah!
Yine geldin aklıma.
Sen şimdi içimde buruk bir acı, boğazımda bir düğüm oldun.
Gözlerimde eksilmeyen yaş,
Yüreğimde sönmek bilmeyen bir yangın oldun.
Seni nasıl unuturum.
Aldığım nefes yediğim aş içtiğim su gibi aklımdasın.
Ah anam ah!
Seni çok, ama çok özlüyorum.

09 Ağustos 2007
Ahmet Yüksel Şanlı er